Εκπαιδευτικό ταξίδι στην Πολωνία

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Πρώτη ημέρα του ταξιδιού μας! Είμαστε στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης και σε λίγο θα ξεκινήσουμε. Η αγωνία, ο φόβος για κάτι το διαφορετικό αλλά και η ανυπομονησία είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπά μας. Στη πτήση από την Ελλάδα προς το Μόναχο είδα τις χιονισμένες Άλπεις και σε συνδυασμό με το ηλιοβασίλεμα με μάγεψαν. Η θερμοκρασία στο Μόναχο είναι 7ᵒ C ενώ έξω από το αεροπλάνο -47ᵒ C.

Φτάσαμε στην Πολωνία. Το ταξίδι ήταν κουραστικό. Στο αεροδρόμιο μας υποδέχθηκε μια χαμογελαστή κυρία. Ήταν η κ. Μάγδα. Μαζί μας κατέβηκαν και οι μαθητές από την Πορτογαλία, ο Ντινίς και ο Κάιλον και φυσικά η καθηγήτριά τους. Όλοι μαζί πήγαμε στο hostel που θα μας φιλοξενούσε, στην Swidnica. Η κ. Μάγδα μας έδωσε αναλυτικό πρόγραμμα για την εβδομάδα που θα περνούσαμε μαζί της. Μαζί με το πρόγραμμα, που ήταν γραμμένο στα αγγλικά, μας έδωσε κι ένα χάρτη με διάφορα μέρη της πόλης, που θα μπορούσαμε να επισκεφτούμε. Μας καληνύχτισε και πήγαμε στα δωμάτιά μας. Στο δωμάτιο ήμουν μόνη ενώ περίμενα ότι θα έμενα με κάποιο άλλο παιδί. Ήμουν πολύ κουρασμένη, το ταξίδι με είχε εξαντλήσει. Παρόλα αυτά, ενώ κοίταζα το πρόγραμμα, το χαμόγελο δεν έφευγε από το πρόσωπό μου. Αναρωτιόμουν πώς θα ήταν με τα παιδιά, μια και ακόμα δεν είχαμε επικοινωνήσει με κανέναν, εκτός από τους Πορτογάλους που απλά είχαμε συστηθεί.

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Στις 8:30 είχαμε πρωινό στο Sportowy Hotel, λίγα μέτρα από το ξενοδοχείο μας. Εκεί έγινε μια μικρή γνωριμία με τα παιδιά, από μακριά πάντα. Είναι παιδιά από διάφορες χώρες. Δε θα μπορούσα να αναγνωρίσω από ποιες χώρες, αν δεν το ήξερα από πριν.

Από νωρίς το πρωί άρχισε να χιονίζει. Λίγο βέβαια, αλλά είναι ΧΙΟΝΙ! Είμαι τόσο χαρούμενη που θα περπατήσουμε ενώ χιονίζει και το τοπίο θα είναι λευκό. Δεν έχω υπολογίσει όμως το κρύο. Όταν πήγαμε από το ξενοδοχείο στο σχολείο των παιδιών, άρχισα να νιώθω ένα κρύο, που μου ήταν απόλυτα ξένο. Το τοπίο ήταν απλά υπέροχο. Δεν ήξερα τι να πρωτοδώ. Ένιωσα ότι ήμουν πρωταγωνίστρια σε θρίλερ και ότι από στιγμή σε στιγμή θα πεταγόταν ένας λυκάνθρωπος και θα με δάγκωνε. Θα με έκανε και εμένα λυκάνθρωπο και θα τρέχαμε μαζί στο χιονισμένο δάσος! Ήταν όλα πρωτόγνωρα για εμένα, τοπία που συναντούσα μόνο σε ταινίες ή πίνακες ζωγραφικής.

Φτάνοντας στο σχολείο μάς υποδέχθηκαν εγκάρδια τα παιδιά του σχολείου. Μας οδήγησαν σε μια αίθουσα και μας μίλησε ο διευθυντής τους. Εκεί ήταν και ένα τοπικό κανάλι, που βιντεοσκοπούσε τα πάντα. Η κ. Μάγδα, που ήταν καθηγήτρια του σχολείου, μας ενημέρωσε για τα σχολείο και τα μαθήματα που παρακολουθούν οι μαθητές. Έπειτα είδαμε ένα βίντεο επιμελημένο από μια μαθήτρια, στο οποίο όπου περνούσε η κάμερα ήταν σαν να έδινε ζωντάνια σε μαθητές και καθηγητές. Ήταν μια περιήγηση στο σχολείο, αρκετά αστεία μα και πολύ έξυπνη. Τέλος μας έδειξαν ένα βίντεο όπου παρουσίαζαν την τοπική ομάδα του χάντμπολ, στην οποία οι μαθήτριες είναι τσιρλίντερς. Εντυπωσιάστηκα αλλά και ζήλεψα. Γιατί το σχολείο μου να μην τα έχει όλα αυτά;

Μια μαθήτρια μας μοίρασε ένα μίνι αυτοσχέδιο λεξικό, από τα πολωνικά στα αγγλικά και άρχισαν να μας κάνουν μάθημα. Έλεγαν την λέξη στα πολωνικά και εμείς επαναλαμβάναμε. Ήταν τόσο δύσκολα για εμένα. Κάποιες λέξεις δεν μπορούσα καν να τις προφέρω. Οι υπόλοιποι πολωνοί μαθητές γελούσαν με την προφορά μας. Τέλος μας μοίρασαν μια κόκκινη τσάντα που έγραφε το όνομα την πόλης και είχε ένα βιβλίο από την UNESCO με τον τίτλο «A walk around Peace Square» κι ένα μπλουζάκι με το όνομα επίσης της πόλης. Οι καθηγητές έφυγαν. Κάναμε κύκλο με τις καρέκλες και γράψαμε όλοι τα ονόματά μας σε ταμπελίτσες που τις καρφιτσώσαμε στις μπλούζες μας. Στη συνέχεια, τα παιδιά μάς εξήγησαν ένα παιχνίδι που θα παίζαμε: θα σηκωνόμασταν ένας ένας και θα λέγαμε την ηλικία μας, το όνομά μας και κάτι για εμάς. Μόλις τελείωσε το παιχνίδι αυτό, παίξαμε και διάφορα άλλα. Κάποια ήταν γνωστά και στην Ελλάδα, ενώ κάποια τα παίζαμε πρώτη φορά. Ύστερα μας χώρισαν σε δύο ομάδες και πήγαμε να δούμε το σχολείο τους. Το κτίριο, αν και δεν ήταν αρκετά μεγάλο, είχε περίεργη διαρρύθμιση και θα χανόμουν αν ήμουν μόνη μου. Μας πήγαν σε όλες τις αίθουσες και παρακολουθήσαμε για λίγα λεπτά το κάθε μάθημα. Συναντήσαμε και μια Ελληνίδα καθηγήτρια μαθηματικών από το Κιλκίς! Μετά πήγαμε στην αίθουσα όπου ήμασταν προηγουμένως, η οποία είχε οργανωθεί σαν τραπεζαρία και μας σερβίρανε το μεσημεριανό. Το μαρτύριο του φαγητού ξεκίνησε για εμένα. Πρώτο πιάτο, φυσικά, σούπα. Οι περισσότεροι την έφαγαν ευχάριστα, εγώ ούτε που την άγγιξα. Δεύτερο πιάτο πουρές με σνίτσελ. Ο πουρές ούτε στην γεύση, ούτε στην υφή έμοιαζε με πουρέ. Ήταν απλώς μια στερεή μάζα στο χρώμα του πουρέ. Ευτυχώς είχαμε για παρέα μας τους Πορτογάλους και πέρασε ευχάριστα η ώρα.

Φεύγοντας από το σχολείο πήγαμε στο εμπορικό κέντρο της περιοχής. Ήμασταν όλοι κουρασμένοι, αγοράσαμε από το σούπερ μάρκετ νερό και σνακ. Ήμουν, όμως, πολύ πεινασμένη κι έτσι καθίσαμε σ’ ένα μαγαζί όπου πήρα γύρο κοτόπουλου με σαλάτα και σάλτσα σε ισπανική πίτα και έφαγα.

3:00μ.μ.

Η κ. Μάγδα ήρθε στο Hostel και πήγαμε όλοι μαζί στη Swidnica για ξενάγηση στην πόλη. Μετά από περπάτημα φτάσαμε στον καθεδρικό ναό και έπειτα στην εκκλησία της Ειρήνης, κτίριο που προστατεύεται από την UNESCO από το 2001.

Η εκκλησία της Ειρήνης στη Swidnica, είναι από τα μεγαλύτερα ξύλινα θρησκευτικά κτίρια στην Ευρώπη.

Έπειτα, πήγαμε στο κέντρο της πόλης και ανεβήκαμε στο ρολόι, όπου απολαύσαμε την πανοραμική θέα της πόλης.

 Τέλος, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και φάγαμε βραδινό.

 

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

Κατά τις 9:00 το πρωινό είχε τελειώσει και το λεωφορείο μας περίμενε για να πάμε στο «Mysterious last Project of the Third Reich». Το ταξίδι ήταν πολύωρο αλλά η θέα μαγευτική. Παντού χιόνι. Ξαφνικά το λεωφορείο σταμάτησε και ο οδηγός κατέβηκε να δει τι έγινε. Ήμουν κουρασμένη και δεν καταλάβαινα τι είχε συμβεί. Το κατάλαβα όταν όλοι οι επιβάτες πήγαν στο πίσω μέρος του λεωφορείου και χοροπηδούσαν, για να ξεκολλήσει το όχημα. Μάταια. Το χιόνι ήταν πολύ και δεν μπορέσαμε να ξεκολλήσουμε. Έτσι κατεβήκαμε όλοι και με την κ. Μάγδα αρχίσαμε να παίρνουμε το δρόμο του γυρισμού. Ευτυχώς μετά από λίγο περπάτημα στο παγωμένο βουνό, είδαμε ένα νέο λεωφορείο να μας περιμένει.

Μετά από αυτό το ατυχές συμβάν, συνεχίσαμε το ταξίδι μας.

Μας πήγαν σε κάποια ορυχεία που κατασκεύαζε ο Χίτλερ, χωρίς κανένας να γνωρίζει το γιατί. Η άποψη που επικρατεί περισσότερο είναι ότι έγιναν με σκοπό να δημιουργήσει υπόγειους δρόμους προς την Γερμανία. Εκεί δούλευαν πολωνοί αιχμάλωτοι σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Δε γνωρίζουμε αν ολοκληρώθηκε το πρόγραμμά του, γιατί φρόντισε να το καταστρέψει, όταν άρχισε να καταλαβαίνει ότι χάνει τον πόλεμο. Έτσι κανένας από τους λίγους επιζώντες δεν μπόρεσε αναγνωρίσει το χώρο και κανείς δεν μπόρεσε να διαπιστώσει μέχρι σήμερα ποια ήταν τα ακριβή σχέδια του Χίτλερ.

Το πρόγραμμα στη συνέχεια έγραφε «Βonfire with sausages» και όλοι περιμέναμε να δούμε τι ακριβώς είναι.

Μας έδωσαν ένα μυτερό σίδερο, που στην άκρη του είχε ένα λουκάνικο και μας οδήγησαν προς μια φωτιά, για να το ψήσουμε μόνοι μας. Μια υπέροχη εμπειρία, παρόλο που το λουκάνικό μου κάηκε λίγο. Τέλος, επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο και γυρίσαμε στην Swidnica.

Μετά το βραδινό, κατά τις 9, μας κάλεσαν στο δωμάτιο τους οι Πορτογάλοι. Εκεί ήταν οι Ρουμάνοι, ο Τούλι και ο Ρόμπερτ, οι Ιταλίδες, η Μπεατρίτσε η Ειρήνη και η Φεντερίκα. Επίσης κάποιοι από τους Κροάτες, ο Ματία, ο Άλντο, ο Ιβάν και η Ματίνα. Με την φωτογραφική μηχανή του Κάιλον, τράβηξαν ένα βίντεο που χόρευαν Harlem Shake. Έβγαλαν την τηλεόραση από την θέση της και έσπασαν ένα ξύλο από το κρεβάτι. Επικρατούσε πανικός κι όχι αυτό που περίμενα.

Ήμουν κάπως προβληματισμένη για το τι έπρεπε να κάνω. Αποφάσισα να γυρίσω στο δωμάτιό μου με την δικαιολογία ότι οι καθηγητές είχαν πει να είμαστε στα δωμάτια μας κατά τις 12.

Απογοητεύτηκα κάπως από τα παιδιά, άλλα σκέφτηκα ότι ήταν απλώς μια άσχημη μέρα.

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

Ήταν τα τελευταίο βράδυ που μείναμε σε αυτό το Hostel. Μετά το πρωινό μπήκαμε στο λεωφορείο με προορισμό το Auschwitz. Το μεσημεριανό μας ήταν δύο σάντουιτς.

Το ταξίδι ήταν επίσης πολύωρο αλλά όσο πηγαίναμε προς εκεί τόσο μειωνόταν το χιόνι. Φτάνοντας στο παγωμένο και χιονισμένο Auschwitz, μπήκαμε μέσα και μοιραστήκαμε σε δύο γκρουπ. Είχαμε τα ακουστικά, που μας διευκόλυναν να ακούσουμε καλύτερα την ξεναγό όσο μακριά κι αν είμαστε. Είναι δύσκολο να μεταφέρω όσα είδα και έμαθα εκεί, γι αυτό θα αρκεστώ να σας περιγράψω ό,τι μου προκάλεσε έντονη εντύπωση. Στην είσοδο ως καλωσόρισμα είχε μια επιγραφή στα γερμανικά που έγραφε ότι «η δουλειά ελευθερώνει». Αρκετά ειρωνικό αν σκεφτεί κανείς τι περίμενε όποιον έμπαινε εκεί μέσα. Γύρω γύρω υπήρχαν ηλεκτροφόρα σύρματα, ώστε να μην μπορεί κανένας να αποδράσει. Υπήρχαν διώροφα κτίρια, στα οποία ο δεύτερος όροφος είχε προστεθεί από τους Γερμανούς. Μπήκαμε σε αρκετά από αυτά. Η ξεναγός μάς έδειξε ένα χάρτη όπου υπήρχαν όλες οι πόλεις της Ευρώπης απ’ όπου συγκέντρωναν εβραίους και τσιγγάνους. Αρχικά οι κρατούμενοι δεν γνωρίζανε το σκοπό του στρατοπέδου. Απλώς πίστευαν ότι θα βρίσκονται συγκεντρωμένοι όλοι οι Εβραίοι και θα έκαναν καταναγκαστικά έργα, με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να έχουν πληρώσει και εισιτήριο τρένου για να φτάσουν εκεί, έχοντας μαζί τους ρούχα, χρυσαφικά και πολύτιμα πράγματα ακόμη και χτένες και γυαλιστικά παπουτσιών. Σε διάφορες προθήκες υπήρχαν τέτοιου είδους αντικείμενα. Ιδιαίτερη εντύπωση μου προκάλεσε ένα ελληνικό εισιτήριο τρένου από Θεσσαλονίκη προς Auschwitz.

Στο πέρασμα του χρόνου δημιουργήσανε κρεματόρια, δηλαδή θαλάμους ομαδικών δολοφονιών με αέρια και φούρνους καύσης πτωμάτων.

Με την άφιξη των κρατουμένων, μετά από πολυήμερο και απάνθρωπο ταξίδι με τρένο, γινόταν διαχωρισμός των ικανών για εργασία από τους πιο αδύναμους, έτσι ώστε να χωρίζονται οι οικογένειες. Κατά τη διαδικασία της διαλογής τούς κούρευαν και έπαιρναν όλα τα υπάρχοντά τους, που τα έβαζαν σε μια αποθήκη, που χαριτολογώντας λεγόταν Καναδάς, γιατί τότε ο Καναδάς ήταν πολύ πλούσιο κράτος. Οι αδύναμοι τις περισσότερες φορές κατευθύνονταν στα κρεματόρια για την θανάτωσή τους. Είδαμε σε προθήκες βουνά από παπούτσια, τεχνητά μέλη, βαλίτσες, γυαλιστικά παπουτσιών, γυαλιά μυωπίας, μαλλιά. Σε μια προθήκη υπήρχε ένα ύφασμα που ήταν κατασκευασμένο από μαλλιά. Σε ένα διάδρομο είχαν κρεμασμένα κάδρα, που κάθε ένα είχε μια φωτογραφία ενός κρατούμενου και κάποιες πληροφορίες γι’ αυτόν, όπως το επάγγελμά του, πότε ήρθε στο στρατόπεδο, πότε πέθανε. Χαρακτηριστικό ήταν το κτίριο με τα σφραγισμένα παράθυρα, στο οποίο γινόταν τα διαβόητα πειράματα γεννητικής. Όπως μας πληροφόρησε η ξεναγός μας, τα παράθυρα σφραγίστηκαν για να διατηρούνται ήρεμοι οι άνθρωποι-πειραματόζωα, μια και στο διπλανό αύλειο χώρο γινόταν καθημερινά εκτελέσεις. Το εντυπωσιακό ήταν ότι ο τοίχος που γειτόνευε με το χώρο εκτέλεσης ήταν κατασκευασμένος από υλικό κατάλληλο να απορροφά τον ήχο του πυροβολισμού.

 Αυτό που δεν είναι γνωστό στους περισσότερους, είναι ότι το Auschwitz δεν είναι ένα στρατόπεδο, αλλά μια περιοχή όπου υπήρχαν τρία συνολικά στρατόπεδα εξόντωσης. Χαρακτηριστικό είναι ότι το βασικό κτίριο, το Auschwitz 1 που περιηγηθήκαμε αρχικά, δεν ήταν το πιο θανατηφόρο και το πιο απάνθρωπο ως προς τις συνθήκες διαβίωσης, μια και ήταν σχεδιασμένο για πολωνικό στρατόπεδο. Ενώ το Birkenau ή Auschwitz 2 δημιουργήθηκε αποκλειστικά και μόνο ως στρατόπεδο εξόντωσης. Υπήρχαν 6 μεγάλα κρεματόρια με τους αντίστοιχους φούρνους που δεν έσβηναν ποτέ και εξόντωναν ανά κρεματόριο 2.000 ανθρώπους το εικοσιτετράωρο. Τα κτίρια, όπου διαβίωναν οι κρατούμενοι, ήταν ξύλινα και προορισμένα για στάβλους αλόγων. Κατά την αποχώρηση, οι Γερμανοί προσπάθησαν να καταστρέψουν τα κρεματόρια βάζοντας φωτιά, έτσι ώστε να μην αφήσουν ίχνη των εγκλημάτων τους. Το κρύο ήταν ανυπόφορο και αναρωτήθηκα πώς είναι δυνατόν άνθρωποι να επιβιώσουν σε τέτοιες συνθήκες με συνεχή εργασία, χωρίς κατάλληλο ρουχισμό και διατροφή.

Στην συνέχεια πήγαμε στο Ksiaz Castle που είναι ένα από τα πιο όμορφα κάστρα της Πολωνίας. Το κάστρο άλλαξε πολύ συχνά ιδιοκτήτες. Οι τελευταίοι ήταν ο John Herny XI ο John Herny XV και η Duchess Maria Teresa Olivia που την έλεγαν Daisy.

Μετά από την συγκλονιστική ξενάγηση στο Auschwitz και το Κάστρο πήγαμε στο Na Wierzynce Hotel. Το βραδάκι, ήμασταν καλεσμένοι. Στο δωμάτιο των Ιταλίδων αυτήν την φορά. Πήγα με μια επιφύλαξη για το τι μας περιμένει. Ευτυχώς δε γινόταν ο χαμός που κυριαρχούσε την άλλη φορά. Ήμασταν εμείς, οι Πορτογάλοι και οι Ιταλίδες. Γελάσαμε και μιλήσαμε για τα σχολεία μας. Οι Ιταλίδες συμμετείχαν σε αυτό το πρόγραμμα με βάση την βαθμολογία, όπως κι εμείς. Αντίθετα οι Πορτογάλοι όχι. Βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και ζήτησα από τον καθένα να μου γράψει μια αφιέρωση. Η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε και κατά τις μία γυρίσαμε κουρασμένοι αλλά χαρούμενοι στα δωμάτιά μας!

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013

Αμέσως μετά το πρωινό πήγαμε στο κέντρο της Κρακοβίας, μια και το ξενοδοχείο μας ήταν έξω από την πόλη. Αρχικά, επισκεφτήκαμε το Wawel Royal Castle. Περάσαμε από τη σπηλιά του δράκου και μάθαμε για το σχετικό θρύλο. Ξεναγηθήκαμε στους χώρους του κάστρου και βγήκαμε φωτογραφίες όλοι οι συμμετέχοντες. Αργότερα, κατευθυνθήκαμε με τα πόδια προς την κεντρική πλατεία της Κρακοβίας, διασχίζοντας την Βασιλική οδό στην οποία βρισκόταν το σπίτι του πρώην ποντίφικα. Επισκεφτήκαμε το υπόγειο μουσείο (Runek Underground Museum), του οποίου τα εκθέματα ανακαλύφθηκαν τυχαία κατά την κατασκευή δημόσιων τουαλετών. Αν και τα εκθέματα δεν ήταν πολύ παλιά, ήταν μόλις του 13ου αιώνα, η παρουσίασή τους ήταν εντυπωσιακή. Δεν μπόρεσα, λοιπόν, να μην τα συγκρίνω με το δικό μας αρχαιολογικό πλούτο και αντίστοιχα με τη φτωχή τους προβολή. Στη συνέχεια πήγαμε στην επιφάνεια τις πλατείας, όπου βρισκόταν η καθολική εκκλησία Μαριάτσι, η οποία ήταν εντυπωσιακή τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Γενικά, όλες οι εκκλησίες ήταν εντυπωσιακά όμορφες.

Το βραδάκι στο ξενοδοχείο, πάλι με τα παιδιά.

Αυτήν τη φορά ήταν και τα τρία αγόρια από την Κροατία και οι Ρουμάνοι. Κάποια παιδιά αρχίσανε να παίζουνε μαξιλαροπόλεμο. Ευτυχώς δεν κράτησε για πολύ και μόλις τελείωσε, τα παιδιά από την Ρουμανία έφυγαν.

Μείναμε εμείς, οι Πορτογάλοι, οι Ιταλίδες και οι Κροάτες. Όλα τα παιδιά έγραψαν πάλι γράμματα για την εμπειρία τους στην Πολωνία. Με τα παιδιά ανταλλάξαμε τηλέφωνα, facebook και τις διευθύνσεις από τα σχολεία τους, ώστε να επικοινωνούμε και με γράμματα.

Η ώρα πέρασε και πάλι χωρίς να το καταλάβουμε. Όμως οι Ιταλίδες δε θα ήταν μαζί μας το Σάββατο, γιατί θα έφευγαν. Αγκαλιαστήκαμε πολλές φορές, φιληθήκαμε και σχεδόν με κλάματα μας καληνύχτισαν.

Ήθελα να τους δώσω κάτι για να μας θυμούνται, αλλά δεν είχα τίποτα που να θύμιζε Ελλάδα. Βρήκα δύο σοκολάτες που είχα στην τσάντα μου και τους τις έδωσα για να έχουν «γλυκό» ταξίδι.

Σάββατο 15 Μαρτίου 2013

Το πρωί χαιρετήσαμε ξανά τις Ιταλίδες και ετοιμάσαμε βαλίτσες γιατί θα πηγαίναμε στην τελευταία πόλη που θα μας φιλοξενούσε, το Βρότσλαβ. Πρώτα πήγαμε στο ορυχείο αλατιού (Weiliczka Salt Mine). Ένα μοναδικό τεράστιο ορυχείο που λειτουργεί εδώ και 700 χρόνια. Έχει 9 επίπεδα κάτω από την επιφάνεια της γης και 327 μέτρα βάθος. Αρχικά κατεβήκαμε 380 σκαλιά. Είδαμε αγάλματα από αλάτι που τα έχουν δημιουργήσει οι εργάτες του ορυχείου. Μέχρι και ολόκληρη εκκλησία από αλάτι έφτιαξαν.

Εντυπωσιακές ήταν και οι υπόγειες λίμνες, που η περιεκτικότητα τους σε αλάτι είναι τόσο μεγάλη που είναι αδύνατο να βυθιστείς. Έπειτα πήγαμε για μεσημεριανό, το τελευταίο με όλα τα παιδιά μαζί, γιατί οι περισσότεροι θα έφευγαν για τη χώρα τους με το δικό τους λεωφορείο. Μετά το μεσημεριανό αποχαιρετιστήκαμε με τα παιδιά που θα έφευγαν και ανεβήκαμε στο λεωφορείο με προορισμό το Βρότσλαβ. Μείναμε μόνο εμείς, οι Ρουμάνοι, οι Πορτογάλοι, οι Σουηδοί και οι Πολωνοί. Εμείς με τους Σουηδούς ήμασταν στο ίδιο ξενοδοχείο, οι Ρουμάνοι σε ένα κοντινό μας και οι Πορτογάλοι αρκετά μακριά. Έτσι χάσαμε την παρέα μας.

Για βραδινό πήγαμε εμείς με τους Σουηδούς και τους Ρουμάνους σε ένα εστιατόριο που λεγόταν The Sphinx. Εκεί μιλήσαμε με τον Sebastian, που είναι μαθητής από τη Σουηδία αλλά οι γονείς του είναι από την Κούβα. Μας είπε ότι οι Σουηδοί επιλέγουν σαν ένα από τους πέντε πιο δημοφιλείς καλοκαιρινούς προορισμούς την Ελλάδα. Μας είπε ακόμη ότι οι Σουηδοί αγαπούν τις ελληνικές παραλίες και τον γύρο! Όλοι οι Σουηδοί μαθητές μαθαίνουν την ιστορία μας και θεωρείται πολύ σημαντική στην χώρα τους. Μας μίλησε για τα σπορ που έχουν εκεί και τη ζωή του. Μας αποθάρρυνε μάλιστα να επισκεφτούμε την Σουηδία, γιατί όπως είπε είναι παγωμένη το χειμώνα και ζεστή, όπως η Ελλάδα, το καλοκαίρι. Επίσης είπε ότι τελικά η Πολωνία του φάνηκε πολύ πιο όμορφη από ό,τι πιστεύουν οι Σουηδοί. Εκείνο το βράδυ έμαθα αρκετά πράγματα για τη Σουηδία.

Κυριακή 16 Μαρτίου 2013

Μετά το πρωινό, χαιρετήσαμε τους Σουηδούς και βγήκαμε να δούμε την πόλη μέχρι το απόγευμα που θα φεύγαμε οριστικά από την Πολωνία. Γυρίσαμε το Βρότσλαβ και αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν μια γέφυρα γεμάτη κλειδαριές που έγραφαν ονόματα. Την κλείδωναν εκεί ζευγάρια για να «κλειδώσουν» την αγάπη τους. Ψάχνοντας βρήκα και μια που έγραφε ελληνικά ονόματα.

Μετά το μεσημεριανό φύγαμε για το αεροδρόμιο.

 Μια υπέροχη εβδομάδα τέλειωσε αλλά οι αναμνήσεις θα με ακολουθούν πάντα.